Posts in category: Święta

„Wykrzyknijmy donośnym głosem i w pieśniach wywyższajmy czcigodny krzyż całując i do niego zawołajmy: Najczcigodniejszy Krzyżu, uświęć mocą Twoją dusze i ciała nasze, pobożnie kłaniających się Tobie, oraz zachowaj nienaruszone od wszelkich szkodliwych ataków wrogich mocy”.

„Panie, mnóstwo moich grzechów oczyść z mnóstwa Twoich łask,

Szczodrobliwy, i pozwól Twój krzyż ujrzeć czystą duszą i całować w tym tygodniu wstrzemięźliwości, jako Przyjaciel człowieka”.

(ze stichir Świętemu Krzyżowi)

Pozdrawiamy z półmetkiem Wielkiego Postu i życzymy Wam w dalszym ciągu Bożej pomocy i błogosławionego IV tygodnia!

Już niedługo, bo 31 marca (w poniedziałek wieczorem) ruszamy z naszym wiosenno-wielkanocnym kiermaszem internetowym! Serdecznie zapraszamy!

„Wprowadziłeś nas teraz, Boże, w czas wspólnego dokonania czcigodnego postu i pozwoliłeś nam wejść na święte pole walki drugiego tygodnia. Sam pozwól, Panie, i do przyszłego dobiec, otaczając opieką i umacniając nasze ciała i dusze, abyśmy osiągnęli mężnie jego kres w Pańskim dniu zmartwychwstania Twego, wszyscy w radości i nosząc korony nieustannie Ciebie sławili”.

/ze stichir na wieczerni w poniedziałek II tygodnia Wielkiego Postu/

Pierwszy tydzień wytężonych wielkopostnych zmagań duchowych już za nami. Chwała Bogu! Życzymy wytrwałości i Bożej pomocy wszystkim poszczącym! A na kadrach (obok rozpoczętej duchowej wiosny ze szczególnie lubianym koliwem św. męczennika Teodora po piątkowej Liturgii Uprzednio Poświęconych Darów) również wiosna w przyrodzie, którą wyjątkowo afirmowały nasze monasterskie koty:)

P.s. Wszystkie przesłane przez Was zapiski zostały spisane i modlitwa trwa, świece postawione wg wskazówek, zamówienia ze sklepiku jutro zostaną przygotowane do wysyłki we wtorek:) I szykujcie się już na nasz tradycyjny wielkanocny kiermasz online – wiosna w piernikach będzie na nim w pełnym rozkwicie! Szacowany czas rozpoczęcia kiermaszu około 28 marca. Zapraszamy już dziś!

W noworoczną noc spotkała nas wielka duchowa radość, bowiem dzięki ojcu Adamowi Misijukowi, proboszczowi wolskiej parafii św. Jana Klimaka, przybyły do nas wielkie świętości – Relikwie Życiodajnego Krzyża Chrystusowego i Szaty Bogurodzicy, które do tego czasu gościły już w wielu parafiach diecezji warszawsko-bielskiej i białostocko-gdańskiej. W naszej lubelsko-chełmskiej diecezji były po raz pierwszy. Wraz z ich przybyciem cerkiew przepełniła się niewidzialną lecz wyraźnie odczuwalną Bożą Łaską. Odsłużyliśmy uroczyste całonocne czuwanie i Świętą Liturgię o północy, a rano molebien, po czym krestnym chodem – procesją z Relikwiami okrążyliśmy cały monaster. To były przepiękne, wzniosłe, pełne Bożej łaski, niezapomniane chwile i przeżycia. Z takim nieoczekiwanym wielkim błogosławieństwem wkroczyliśmy w Nowy 2025 Rok. Niech dla Was wszystkich będzie on rokiem błogosławionym i obfitującym w Boże Miłosierdzie, a dla całego świata niech przyniesie kres wojen i upragniony pokój

Jesteśmy wdzięczne Bogu i Matce Bożej za to wielkie błogosławieństwo i z głębi serca dziękujemy ojcu Adamowi za tę wzruszającą i niezapomnianą duchową ucztę i za wszystkie atoskie opowieści, których mogłybyśmy słuchać bez końca.

…A za Relikwiamy tęsknimy bardzo… Nie da się tego opisać słowami, ale chyba wszyscy, którzy mieli możliwość się Nim pokłonić, nas zrozumieją.

…I to wszystko było nam dane przeżyć dosłownie w przededniu wielkiego święta Bożego Narodzenia! Chrystus i Matka Boża, Która zawsze przy Nim i z Nim, wtedy, tu i teraz i zawsze, i w naszej prawosławnej teologii i w tym niezwykłym nabożeństwie utkanym z dwóch służb – ku czci Świętego Krzyża i w cześć Złożenia Szaty Bogurodzicy w Blachernach (to wydarzenie świętujemy 15 lipca, a więc w dniu naszej Turkowickiej Ikony! Ponadto dawny turkowicki sobór był również poświęcony temu świętu, czyli Złożeniu Szaty Matki Bożej). I to wszystko w cieniu Krzyża, Ofiary i Odkupienia… Boże Narodzenie w Betlejem i radość Bogurodzicy były już wówczas otulone cieniem Krzyża i tego wielkiego cierpienia, które Jej, Matce Bożej, miało przeszyć serce, pokonać śmierć, a nas zbawić…

Chwała Panie, Czcigodnemu Krzyżowi Twemu i Zamartwychwstaniu Twemu! Najświętsza Bogurodzico, zbaw nas!

1 2 ►

Serdecznie zapraszamy na historyczne wydarzenie dla naszej monastycznej wspólnoty w Turkowicach – konsekrację nowo wybudowanej świątyni p.w. św. Paraskiewy Turkowickiej, która odbędzie się 13 października (w niedzielę) o godz. 9:00, w przededniu patronalnego święta klasztoru – Opieki Matki Bożej.

Nowa turkowicka świątynia to jedyna na ziemi cerkiew poświęconej tej mało znanej, lecz wybitnej mniszce-wyznawczyni zaliczonej do grona świętych Męczenników i Wyznawców XX wieku. Święta Paraskiewa już od najmłodszych lat przejawiała szczególne zamiłowanie do Słowa Bożego, a postępowanie według słów Ewangelii było tym, co wyróżniało jej postawę na przestrzeni całego życia. Jako swojej wybrance objawiła się młodej Paraskiewie Najświętsza Bogurodzica, sugerując jej, w jakim monasterze będzie żyć. Tym miejscem okazał się Turkowicki Monaster. I choć za ziemskiego życia świętej Paraskiewie udało się w nim spędzić zaledwie kilka lat, w swych relikwiach, wciąż żywa przed Bogiem, spoczęła w nim na zawsze i żyje w sercach kochających ją jej młodszych następczyń.

Z okazji tak ważnej uroczystości został wydany Akatyst ku czci św. Paraskiewy Turkowickiej w dostępnych dla każdego zainteresowanego wersjach językowych (polskiej, cerkiewnoslowiańskiej i transliteracji) z krótkim żywotem świętej. Na wszystkich, którzy zechcą wraz z nami rozdzielić świąteczną modlitwę i radość, będą czekać i inne specjalnie na tę okazję przygotowane pamiątki i upominki.

Wyrażamy głęboką wdzięczność wszystkim Darczyńcom akcji „Wspólne Dzieło 2020” i każdemu z osobna, kto na przestrzeni kilku ostatnich lat przyczynił się do rozbudowy Turkowickiego Monasteru, a w szczególności do budowy i wyposażenia naszej pięknej świątyni. Wszystkim Wam niech wynagrodzi Dobry Bóg, Jego Najświętsza Matka i Wasza niebiańska orędowniczka – św. Paraskiewa Turkowicka! Wierzymy, iż w niedługim czasie z Waszą pomocą będzie też możliwe pokrycie ścian cerkwi freskami.

Razem budowaliśmy naszą turkowicką cerkiew, razem pomódlmy się 13 października – w dniu jej wielkiego poświęcenia! Serdecznie zapraszamy!

Prezentujemy obiecaną drugą część świątecznej fotorelacji – święto i pożegnania. Oglądajcie, wspominajcie, wzruszajcie się i czekajcie, tak jak my, na kolejne święto za rok!
Dodatkowo przedstawiamy krótkie relacje filmowe z tego wydarzenia:

Serdeczne podziękowania realizatorowi – Panu Dymitrowi!

1 2 3 ►

Zapraszamy do obejrzenia fotorelacji z przygotowań do minionego święta ku czci Turkowickiej Ikony Matki Bożej, a właściwie z przygotowań do niego, kiedy wszyscy w pocie czoła, ale z uśmiechem i modlitwą na ustach, trudzili się jak pszczoły, by jak najlepiej przygotować monasterskie cerkwie, dom i terytorium na spotkanie Bogurodzicy.

A w tym całym przedświątecznym zgiełku, w dniu pamięci apostołów Piotra i Pawła, Matka Boża sprawiła nam wszystkim wielką niespodziankę i radość, przybywając do nas, dzięki naszej niezastąpionej Pani Swietłanie, z ogarniętej wojną Odessy w swoich nowych dwóch ikonach – Turkowickiej i Pieczerskiej (obie autorstwa naszego mistrza ikonografii Aleksandra Rudego). Pierwszą zamówiłyśmy same, druga trafiła do nas zupełnie nieoczekiwanie – ktoś się rozmyślił i nie zechciał jej odebrać od ikonografa. Ikona „szukała domu” i znalazła go u nas w Turkowicach. Pani Swietłana nie kryła wzruszenia i łez, opowiadając o cudzie, jaki Matka Boża uczyniła na granicy. Mimo iż wszystko odbywało się zgodnie z prawem, stres towarzyszył całemu przedsięwzięciu, tym bardziej że Pani Swietłana podróżowała sama. Jedyną jej towarzyszką była w tej drodze Bogurodzica. Podczas gdy na granicy nadzwyczaj skrupulatnie przeszukiwano cały samochód, bagażnik i wszystkie zakamarki, nikt z celników nie zauważył dość dużej ikony stojącej na tylnym siedzeniu, niczym nie zamaskowanej. Nikt nie otworzył tylnych drzwi, jakby ich nie było. Nikt nie zauważył naszych ikon i o nic nie pytał. W taki sposób Matka Boża zadbała, by jej ikony bezpiecznie dotarły do miejsca przeznaczenia, do naszej turkowickiej wspólnoty. Dziękujemy Bogurodzicy za ten mały wielki cud Jej miłości i troski o nas wszystkich! I naszej Pani Swietłanie i wszystkim naszym cudownym pomocnikom – starszym i młodszym „obozowiczom” DZIĘKUJEMY za poświęcenie i trud na chwałę Bożą, na chwałę Bogurodzicy i Jej ziemskiego turkowickiego ogrodu!

…I zwieńczeniem naszych przygotowań do święta była niedzielna Liturgia, podczas której wszyscy prosiliśmy o błogosławieństwo, o siły i o spokojny praznik, ale też wspominaliśmy i modliliśmy się za wszystkich tych spośród naszej turkowickiej rodziny, których już nie ma wśród nas żywych, lecz wierzymy i czujemy, że pomagają nam i tak, z nieba – za naszą cudowną Panią Gienię, za niestrudzonego Pana Mirka, pokorną i cichą Aleksandrę i za pełną energii, radości i wiary Agatkę, a szczególnie za kochanego i niezastąpionego Pana Mikołaja, którego właśnie w tym dniu, 14 lica, przypadał 40. dzień od śmierci. Wiecznaja pamiat’ drogiemu Panu Mikołajowi i wszystkim naszym kochanym zmarłym braciom i siostrom!

1 2 3 ►

W ostatnim czasie do cerkwi św. Paraskiewy Turkowickiej ułożyliśmy schody i przymocowaliśmy stelaż daszku nad wejściem, który już wkrótce pokryjemy blachą miedzianą. Cerkiewka staje się coraz piękniejsza, a to wszystko dzięki Wam, drodzy Bracia i Siostry! Już wiosną planujemy jej poświecenie, dlatego też zbieramy fundusze na najpotrzebniejsze wyposażenie cerkwi oraz na ikonostas z ikonami.

Chętni wesprzeć to wielkie dzieło budowy Domu Bożego w Turkowicach mogą składać swoje dobrowolne ofiary na konto monasteru: Pekao s.a. 90 1240 2829 1111 0010 2240 1819 z dopiskiem: NA CERKIEW. Za każdą wpłatę będziemy z całego serca wdzięczne!

Jeśli ktoś chciałby złożyć ofiarę na jakiś konkretny zakup (np. ikona do ikonostasu, anałoj, świecznik, utensylia liturgiczne itp.), serdecznie prosimy o kontakt pod nr telefonu: 519-803-932 lub e-mail: monaster.turkowice@gmail.com

W dniach 19-20 września gościłyśmy grupę pielgrzymów z Warszawskiej Woli wraz z ojcem proboszczem – ks. Adamem Misijukiem, którzy ofiarowali naszemu monasterowi przepiękną ikonę świętego Starca Paisjusza Hagioryty napisaną na świętej górze Atos. Jesteśmy Wam, drodzy Ojcowie, Bracia i Siostry niezmiernie wdzięczne za Wasze otwarte, szczodre i pełne miłości serca, za duchową i materialną pomoc naszemu monasterowi i za Wasz przykład – tworzycie bowiem szczególną parafialną rodzinę.

A oto jak relacjonują pobyt w Turkowicach sami pielgrzymi (cyt. za: http://prawoslawie.pl/aktualnosci/2661-pielgrzymka-z-woli-na-powitanie-bogurodzicy):

„W Turkowicach czekają na nas siostry z Monasteru Opieki Matki Bożej. Wieziemy do monastru upominek, który przyjechał aż z dalekiej Świętej Góry Athos. To ikona św. Paisjusza Hagioryty, napisana przez jego ucznia. W trakcie świątecznej aukcji na rzecz chorych dzieci parafianie licytowali tę ikonę, a potem na  wylicytowaną sumą złożyli się. Tym samym jednocześnie nasza Parafia wspomogła i potrzebujące pomocy dzieci i włączyła się do dzieła wspierania Monasteru.

Z czcią wnosimy ikonę św. Paisjusza przez próg turkowickiej Cerkwi, gdzie biorą ją z naszych rąk mniszki i z pietyzmem ustawiają na anałoju pośrodku świątyni.

Pielgrzymi ustawiają się, aby pokłonić się dwóm świętościom Cerkwi i Monasteru – cudownej ikonie Matki Bożej Turkowickiej i ikonie z cząstką moszczy św. Paraskiewy Wyznawczyni Turkowickiej.

Dołącza do nas ksiądz proboszcz i – jak zauważa jedna z pielgrzymujących, siostra Elżbieta – nasza parafialna rodzina jest już w komplecie.

Siostra Eufalia opowiada nam o monasterze, ze łzami w oczach słuchamy historii Ikony Matki Bożej Turkowickiej. Bolesne są dzieje Cudownych Ikon Lubelszczyzny i Chełmszczyzny.  Nietrudno wyobrazić sobie rozpacz ludności tych ziem ponad sto lat temu, gdy w bieżeństwie postradała ona nie tylko cały majątek, ale i największe świętości. Zwiedzamy powstającą kameralna cerkiewkę św. Paraskiewy Wyznawczyni (jedyna cerkiew na świecie tej patronki!) i wracamy z powrotem na wspólną modlitwę Przed nami wieczernia i akatyst do św. Paisjusza.

Kolacja obywa się zgodnie z monasterską tradycją – jest postna (choć wykwintna i pyszna!), nie rozmawiamy przy stole, a siostra czyta nam fragmenty z żywotu św. Paisjusza. Po posiłku rozchodzimy się do miejsc zakwaterowania.

Poniedziałek 20 września, pielgrzymki dzień II

Rano na poranne modlitwy budzi nas biło. Jest lepsze na pobudkę od budzika w telefonie, bo nie można go wyłączyć. O szóstej jesteśmy już w świątyni.

Po modlitwie ruszamy na zwiedzanie terenu wokół obecnego monasteru. Tu i ówdzie stoją jeszcze zrujnowane i opustoszałe budynki dawnego kompleksu  monasterskiego, sprzed 120 lat. Serce ściska się na widok kontrastu rozmachu i zasięgu społecznego, jaki miał dawny monaster (o tu, była szkoła, tu szpital, tu stała cerkiew) a obecnym dziełem zniszczenia. Wiele osób szepcze cicho słowa modlitwy z prośbami. Jakimi? To tajemnica ich rozmowy z Bogiem, ale nietrudno się domyślić, czego mogą dotyczyć.

Wracamy. Podziwiamy zadbany ogród monsterski z dyniami jak ogrodowe fotele, jemy ciche śniadanie (znowu towarzyszy nam fragment żywotu św. Paisjusza) i z żalem opuszczamy skrawek raju na ziemi (z bolesną historią – bo ziemskiego, ale raju – bo pięknego i uświęconego modlitwą). 

Chcemy przyjechać tu znowu, tym razem nie jako goście, ale na posłuszanije. Przypomina się wezwanie z wczorajszego kazania: Boże, weź moje dwie ręce! (…)”.

20 maja, w towarzystwie przepięknej słonecznej pogody i szczerych chęci pomocy trójka pielgrzymów z parafii prawosławnej w Tarnogrodzie, w tym jej proboszcz – o. Włodzimierz Klimiuk, przez cały dzień trudzili się na chwałę Bożą i swoje zbawienie przy piłowaniu pozostałości drewna z budowy w naszym monasterze. Dzięki ich wysiłkowi całe drewno zostało spiłowane i będzie służyło nam przez długi czas. Naszym niezastąpionym pomocnikom wyrażamy ogromną wdzięczność – spasi Was Gospodi!!! Nasze codzienne modlitwy za każdego z Was oraz za wszystkich, którzy w przyszłości również zechcą się potrudzić dla dobra monasteru niech będą naszą skromną zapłatą, a Matka Boża, Która jest naszą główną Ekonomką odwdzięczy się wszystkim po sto kroć Swoją opieką i pocieszeniem.